لفظ صوفی از هر لغتی که باشد باید دید از چه زمانی در میان مسلمین رواج پیدا کرده است. آیا در زمان رسول خدا(ص) و یا حضرت علی (ع) این کلمه رواج داشته است یا خیر؟

صوفیان که خود را منصوب به حضرت علی(ع) می دانند و سلسله خود را به ایشان ختم می کنند چگونه این مسئله را بیان کرده و توجیه می کنند.

به تحقیق جلال الدین همایی این کلمه در دوران پیامبر شناخته نبوده است.[1]

اسداله خاوری که خود از فرقه ذهبیه بوده و مشرب صوفیگری دارد در کتاب خود چنین می نویسد: این کلمه از مصطلحات دوران حیات آن دو شخصیت بارز اسلام (رسول خدا و علی امیرالمومنین) نیست، مسلما از موضوعات می باشد و سند صحیحی ندارد.[2]

ابوالقاسم قشیری که صوفیان او را امام می خوانند در کتاب خود دارد که در اواخر قرن دوم دسته از مردم رفتار خاصی پیدا کردند که نامی نداشتند، باید برای آنها لقبی وضع می شد بنابراین نام صوفی به آنها اطلاق شد و دلیل آن نیز پوشیدن لباش پشمینه دهاتی خشنی بود که آنها به تن می کردند.[3]

لوئی ماسینیون فرانسوی نیز معتقد است که این کلمه در اواخر قرن دوم هجری قمری در بین مسلمین رواج پیدا کرد و قبل از آن این کلمه شناخته شده نبوده است.[4]

با توجه به موارد ذکر شده و تحقیقات زیادی که تا به حال انجام شده و در این مقال جای ذکر آنها نیست، می توان به این نتیجه دست یافت که این کلمه در زمان امیرالمونین (ع) رواج نداشته و صوفیان برای توجیه و اسلامی کردن طریقت خود متمسک به اقوالی شده و احادیثی را از زبان حضرت رسول(ص) و دیگر ائمه(ع) جعل کردند تا رنگ و لعاب اسلامی به آن داده باشند.

همانگونه که در مطالب قبلی گفته شد صوفیان آداب غیر اسلامی را از ادیان مختلف گرفته و بعد از آن لعاب دینی داده به عنوان طریقت و عرفان به خور عده ای نا آگاه و جاهل دادند.

نوشته شده توسط :

نظرات ديگران [ نظر]